Πήρα φόρα (άμα τα πάρω…) – Κίτρινα Ποδήλατα
Στίχοι:
Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων
που τον πλανήτη τον κρεμάνε σα μπρελόκ
Θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα
θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα
Νοιάζονται τόσο για τα παιδιά σου
τους ψηφοφόρους που ‘χεις μέσα στην κοιλιά σου
Να τους σπουδάσουν, δουλειά να πιάσουν
και με ρουσφέτια υποκλίσεις να χορτάσουν.
Μα εγώ θα ζήσω
μέσα στη μέρα
Θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ανταμώνω
Θέλω οξυγόνο
θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω
Κι άμα τα πάρω
θα πάρω φόρα
θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα
Άμα τα πάρω, δε θα μπορέσουν
δυο διμοιρίες από ματ να με βολέψουν
κι έτσι πλανιέμαι
έτσι ξεχνιέμαι
κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
έτσι πλανιέμαι
έτσι ξεχνιέμαι
τη φαντασία μου χορεύω στο κενό
Αξιοπρέπεια κι αρχές λείπουν ταξίδι
και την καρδιά μας που διψά ποτίζουν ξύδι
Ματαιόδοξη μασόνοι κυβερνάνε ρεε
μα οι μεγάλοι χορηγοί
που πολύ μας αγαπάνε
θα μας γλιτώσουν, είναι σπουδαίοι
θα μας αφήσουν να ρημάξουμε στα βράχια τελευταίοι.
Δημοκρατία κι αξιοκρατία
πλέον πωλούνται σε πανέρια σ’ ευκαιρία
Μα εμείς πονάμε αυτόν τον τόπο
σφίγγουμε δόντια και λουριά
για την Ελλάδα ρε γαμώτο
Νομίζουνε ποτέ δε θα μιλάμε
όμως τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε
Κι εγώ θα ζήσω…
Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες ποτέ να μην κωλώνω
Κι άμα τα πάρω
θα πάρω φόρα…
Τόσο καιρό ακροβατούσαμε επάνω στη σκανδάλη και ολοένα η πίεση μεγάλωνε. Τώρα η σφαίρα έφυγε, πήρε φόρα και μαζί πήρανε φόρα οι εξελίξεις. Πήρε φόρα το ποδήλατο στο οποίο μας βάλανε να κάνουμε μόνο πετάλι. Τώρα αυτοί που κρατάνε το τιμόνι φοβούνται πως θα πέσουν γιατί θέλουν να έχουν μόνο αυτοί το λόγο για το που τραβάμε. Πατούν τα φρένα με μανία μα δε ξέρουν – ή ίσως τόσα χρόνια βολεμένοι στα πολυτελή τους αυτοκίνητα ξεχνούν – πως αν το ποδήλατο πάψει να τσουλάει θα πέσουμε όλοι.
Θέλω να ζήσω φωνάζει το τραγούδι, θέλω οξυγόνο, ελπίδα για το μέλλον, όπως φωνάζει και η νεολαία αυτού του τόπου και όπως ελπίζω να συνεχίσει να φωνάζει. Μα γιατί κανείς δεν ακούει τόσα χρόνια; Τόσα χρόνια πορείες, καταλήψεις, απεργίες και καμία δικαίωση. Οι κυβερνώντες και οι ειδικοί ξέρουν ποιο είναι το καλό μας, οι μαθητές και οι φοιτητές, τεμπελιάζουν, θέλουν να χάσουν μάθημα, είναι υποκινούμενοι, δεν ξέρουν τι ζητάνε. Ξεσηκώνονται έτσι, αόριστα, χωρίς να ξέρουν τι ζητάνε και ποια είναι τα αιτήματά τους… Έτσι μας αντιμετωπίζουν ως τώρα.
Φτάνει πια. Ήρθε η ώρα να απαντήσουμε. Ακόμη και κάποιος που δεν ξέρει να εξηγήσει τι φταίει, το βλέπει, το αισθάνεται, το νιώθει στο πετσί του πως είμαστε σε λάθος δρόμο. Κι αν ακόμα δεν έχουμε να προτείνουμε (κάποιες φορές) ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις σε όσα μας επιβάλετε, η κυριότερη ευθύνη μας είναι που σας αφήσαμε να μας παρέχετε εκπαίδευση και κατάρτιση (κι αυτή ελλειπή) αντί για παιδεία που θα μας μάθει να σκεφτόμαστε, να έχουμε κριτική σκέψη, να δημιουργούμε αντί να παράγουμε. Δε θέλουμε τα ιδανικά σας που βάζουν τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, θέλουμε ο άνθρωπος να είναι πάντα σκοπός ποτέ μέσο για τα σχέδιά σας. Σας αφήσαμε να μετατρέψετε την παιδεία σε προϊόν και να μας βάλετε να ανταγωνιζόμαστε για μια θέση στο δημόσιο αντί να συναγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο. Θέλετε να κάνετε τα σχολεία και τις σχολές μας εταιρείες και δεν έχετε τη στοιχειώδη υπευθυνότητα να επιδοτήσετε όσους δεν θα έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν. Θέλουμε ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση και την εργασία. Είναι άδικο να «θάβεται» κάποιος γιατί δεν έχει να πληρώσει τη (κατά τα άλλα δωρεάν!) εκπαίδευσή σας. Φταίμε ακόμη γιατί αφήσαμε τις παρατάξεις σας να έρθουν στις σχολές και τα σχολεία μας να μας «καθοδηγήσουν». Σας αφήσαμε να μας διασπάσετε, να μας μάθετε να ακολουθούμε κόμματα αντί για ιδέες, να γίνουμε πράσινα, κόκκινα, μπλε… πρόβατα. Θελήσατε να μας μάθετε να σκεφτόμαστε πως όποιος εκφράζει άποψη είναι υποκινούμενος και κάπου πρέπει να ανήκει. Όχι, δε θα σας κάνουμε τη χάρη. Ήρθε η ώρα να αλλάξει κάτι.
Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα. Φτάνει πια να παλεύουμε για να μη χάσουμε όσα μας μείνανε, να μας αφήνουν τα μισά κι εμείς να ήμαστε ευχαριστημένοι που δεν τα χάσαμε όλα. Είναι καιρός να μάθουμε να συμμετέχουμε και να κάνουμε αυτήν την κατ’ ευφημισμόν δημοκρατία πραγματική δημοκρατία. Δεν είναι δημοκρατία το να μας κυβερνούν οι ίδιες οικογένειες, οι «ειδικοί», οι διαπλεκόμενοι, οι επαγγελματίες πολιτικοί. Δεν είναι τα κοινά υπόθεση μόνο λίγων, είναι υπόθεση όλων. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να μάθουμε να έχουμε κριτική σκέψη, προβληματισμό, έγκυρη άποψη για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Όλοι, χωρίς να πρέπει να ακολουθούμε κάποιο κόμμα. Πρέπει να διεκδικήσουμε ΤΩΡΑ την παιδεία που μας αξίζει (και αυτή η κυβέρνηση τήρησε την προεκλογική υπόσχεσή της για αύξηση του ποσοστού του ΑΕΠ που προορίζεται για την παιδεία μειώνοντάς το στο 3,07 για φέτος) μα ας μην αρκεστούμε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα για την απόκτηση γνώσης. Ας μην αρκεστούμε σε καμία περίπτωση στα ΜΜΕ για την ενημέρωσή μας. Είναι φανερό πως ακόμα και όταν δε λειτουργούν κατευθυνόμενα από τα συμφέροντα που τα ελέγχουν προβάλουν αυτό που πουλάει και όχι αυτό που θέλουμε να ξέρουμε και όταν έχουμε ανάγκη να το μάθουμε. Είναι ανάγκη να έχουμε άμεση επαφή με τα γεγονότα (όταν μπορούμε - π.χ. όποιος ήταν στις τελευταίες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και είδε τηλεόραση, κατάλαβε πως τα κανάλια δείχνουν άλλα αντί άλλων). Ας αξιοποιήσουμε το διαδίκτυο για να ενημερωθούμε μαθαίνοντας να αναζητούμε την αλήθεια και να διαχωρίζουμε τα γεγονότα από τις απόψεις που κάποιοι προσπαθούν να μας παρουσιάσουν σαν γεγονός. Ας πετάξουμε επιτέλους τις κομματικά ελεγχόμενες, καθοδηγούμενες και συχνά χρηματοδοτούμενες παρατάξεις έξω από τις σχολές και τα συνδικάτα και ας δώσουμε και πάλι ζωή στις γενικές συνελεύσεις. Το ζητούμενο είναι να αποκτήσουμε πιο άμεσο, ξακάθαρο και έγκυρο λόγο για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και να δράσουμε μαζικά και αυτοοργανωμένα. Τρόποι υπάρχουν (θα μιλήσουμε γι’ αυτούς προσεχώς και στο dialogio.blogspot.com). Οι αυθόρμητες και αυτοοργανωμένες αντιδράσεις (έξω από οποιονδήποτε κομματικό ή κομματικογενή φορέα) για τα θέματα των πυρκαγιών του 2007 και για τη δολοφονία του Αλέξανδρου μας δείχνουν το δρόμο μα είναι μόνο τα πρώτα βήματα. Μη μένεις αμέτοχος.
Όλα τα παραπάνω, είναι μόνο μια αρχή για να αλλάξουν επιτέλους όλα αυτά για τα οποία όλοι παραπονιούνται και κανείς δεν κάνει τίποτα. Μπορείς και πρέπει να έχεις λόγο για όσα γίνονται. Έχεις να προτείνεις κάτι; Μην το κρατάς για τον εαυτό σου. Έχουμε ανάγκη από ιδέες. Συζήτα, ψάξε, έλεγξε κι εξέλιξε τις απόψεις σου. Ήρθε η ώρα να βρούμε την ατομικότητά μας στις ξεχωριστές απόψεις και τη δημιουργικότητά αντί για τον ατομισμό και την κατανάλωση. Ήρθε η ώρα να βρούμε τη συλλογικότητα μέσα απ’ τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον για τα κοινά αντί για τον κάθε μορφής οπαδισμό και μαζοποίηση σε κόμματα ή άλλου είδους ομάδες. Δεν ξέρω αν θα αλλάξουμε τον κόσμο εμείς. Ξέρω πως πρέπει εμείς να αλλάξουμε γιατί ο κόσμος μάλλον θα αλλάξει έτσι κι αλλιώς (η κατεύθυνση είναι το ζητούμενο). Αλλιώς, αν μείνουμε στάσιμοι, πέσαμε! Σαν το ποδήλατο, θυμάσαι;
Υ.Γ. :Ευχαριστώ τον φίλο μου τον Δημήτρη που μου πρότεινε το βίντεο ;-)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου